Σελίδες

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ!!!

Το «Λάθος του Τσουμάνη» και οι μουσικοί του δρόμοι

«Δεν πρέπει κανείς σήμερα να θεωρεί δεδομένο τίποτα, όσον αφορά στο τι είναι πραγματικά τέχνη»




Του Θανάση Πολυμένη

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Τσουμάνης είναι ένας νέος μουσικός που έχει ήδη κάνει τα πρώτα του βήματα στους δρόμους της αδηφάγας μουσικής βιομηχανίας. Αν και γεννήθηκε στην Καβάλα, μεγάλωσε και δημιούργησε στη Δράμα, σπούδασε μαθηματικά και με σταθερά βήματα πια, καταλήγει να γράφει μουσική σε κινηματογραφικές ταινίες, να έχει δικό του μουσικό σχήμα και να ατενίζει το μουσικό του μέλλον … αφαιρώντας τις ταμπέλες και το περιττό!
            Καιρό προσπαθούσαμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε, αλλά όταν η συνάντηση επετεύχθη, ο Σταύρος ήταν κυριολεκτικά ένας χείμαρρος. Έτσι, η υποτιθέμενη συνέντευξη ξέφυγε, δεν κινήθηκε σε κανένα απολύτως πλαίσιο και κατέληξε να είναι μια μεγάλη κουβέντα για το πώς βλέπει ο ίδιος τη μουσική.
            Ο Σταύρος Τσουμάνης σπούδασε κλασική κιθάρα δίπλα στον βραβευμένο καθηγητή Γαβριήλ Παυλίδη, από τον οποίο, όπως λέει, υιοθέτησε την ανθρωποκεντρική θεώρηση της τέχνης και την αυστηρότητα στην εκτέλεσε και την γραφή.
Στη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων στα τμήματα Μαθηματικών των Πανεπιστημίων Σάμου και Θεσσαλονίκης, αφοσιώθηκε στην έρευνα της μουσικής «αφαιρώντας τις ταμπέλες που τη διαχωρίζουν». Μελέτησε όλες τις μορφές της κιθάρας, εστίασε όμως στην κλασική και στις άπειρες χρωματικές δυνατότητές της. Η πρώτη επαφή του κοινού με σύνθεσή του, έγινε σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού στη Βάρνα της Βουλγαρίας, όπου μελοποιώντας τους στίχους του τραγουδιού που διαγωνίστηκε, απέσπασε το βραβείο του κοινού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Έχει γράψει τη μουσική των τίτλων για τις ταινίες μικρού μήκους «Egoiste», «Τα συγχαρητήρια μου στον σεφ» και «LINE» του Στέφανου Κοσμίδη, «Αγώνας δρόμου» της Δήμητρας Νικολοπούλου, τη μουσική επένδυση των τηλεοπτικών διαφημίσεων του Οργανισμού ΚΕΕΠΕΑ «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» και του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2011), καθώς και το score της ταινίας μεγάλου μήκους «Το έτερον ήμισυ» του Βαγγέλη Σεϊτανίδη.
Τον Ιούνιο του 2013 κυκλοφόρησε μια ιδιαίτερη διασκευή του τραγουδιού «Ας ερχόσουν για λίγο» των Μιχάλη Σουγιούλ και Μίμη Τραϊφόρου, με τίτλο «Ven Conmigo Mi Amor» σε απόδοση στην Ισπανική γλώσσα με ερμηνεύτρια την Σοφία Πάτση και με αφορμή αυτό ίδρυσε μαζί με συνεργάτες του το μουσικό σχήμα ή καλύτερα τον μουσικό πυρήνα «tsumanis WRONG», («Το Λάθος του Τσουμάνη»).


Εφόσον μιλάμε για έναν μουσικό, καλό θα ήταν, όσοι έχετε σύνδεση με ίντερνετ, να ακούσετε τη μουσική του Σταύρου Τσουμάνη, στις ταινίες μικρού μήκους και στα σποτάκια που έχει κάνει. Αξίζει τον κόπο ένα άκουσμα με όμορφες εικόνες, στους παρακάτω συνδέσμους:
Το κομμάτι από το BalconyTV
Μια διασκευή τραγουδιού του Μιχάλη Σουγιούλ στα ισπανικά.
Μία διαφήμιση για τους «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»
Μία ταινία μικρού μήκους
Και ένα τρέιλερ από επερχόμενη ταινία
 


«Τίποτα δεδομένο στην τέχνη»
            Από την μεγάλη συζήτηση «ποταμό» που είχαμε με τον Σταύρο Τσουμάνη, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει να πει πολλά, τόσο για την ίδια τη μουσική ως διαδικασία της τέχνης, ως φόρμα και μορφή αλλά και τη μουσική ως φιλοσοφία και βιομηχανία. «Δεν πρέπει κανείς σήμερα να θεωρεί δεδομένο τίποτα, όσον αφορά στο τι είναι πραγματικά τέχνη», λέει και συνεχίζει: «Έχουμε τυποποιήσει τελείως τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αυτό έχει εφαρμογή και στις μορφές της τέχνης. Για μένα η τέχνη, έχει να κάνει με την ικανότητα αφαίρεσης του περιττού, δηλαδή η εφαρμογή της είναι γενική, όπως π.χ. σε ένα μαθηματικό πρόβλημα, όταν υπάρχουν περισσότερες από μία λύσεις η πιο σωστή είναι η πιο απλή και εν τέλει είναι αυτή που ενέχει και το στοιχείο της τέχνης.
            Καλλιτεχνικά βρισκόμαστε στον απόλυτο ωκεανό πλέον. Υπάρχουν τα πάντα. Έχουν εξαντληθεί ακόμα και οι μορφές τέχνης που προέκυψαν από την χρήση της τεχνολογίας και του ίντερνετ. Άρα, η πρώτη ανάγκη που πρέπει να έχει σήμερα ο καλλιτέχνης, είναι να ονομάσει το δόγμα που τον εκπροσωπεί. Να ξέρει τι υπηρετεί. Η τέχνη για την τέχνη; Η τέχνη για την παραγωγή; Ή η τέχνη για τον άνθρωπο; Ποιος είναι ο προορισμός της τέχνης; ο άνθρωπος! Εκεί απευθύνεται. Είναι η ανάγκη της ψυχαγωγίας, όχι της διασκέδασης. Τα μπερδέψαμε. Με την αλόγιστη χρήση των media, μπερδέψαμε το τι είναι τέχνη και τι είναι διασκέδαση, τι είναι πάρτι. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.»

«Wrong» - «Λάθος»
Πώς όμως και από πού ξεπήδησε το «Λάθος» - «Wrong»;
«Δεν το βλέπω τόσο καλλιτεχνικά, τόσο μουσικά αυτό που κάνω. Προσπαθώ να ακολουθώ κάποιους φιλοσοφικούς κανόνες περισσότερο, παρά τους πατροναρισμένους τεχνικούς», λέει. «Η μουσική που γράφω είναι κατά κάποιο τρόπο αβάπτιστη. Γι’ αυτό και έχω ονομάσει το σχήμα μου “WRONG”, “TSUMANIS WRONG”. “Λάθος”, δηλαδή το “Λάθος του Τσουμάνη”. Και είναι wrong - λάθος, γιατί όταν ξεκίνησα να γράφω μουσική, ήξερα ό,τι ξέρει ένας μαθητής - σπουδαστής ενός μουσικού οργάνου, ο οποίος είχε τις βασικές γνώσεις αρμονίας, θεωρίας και ρυθμικής αγωγής, μια σχετικά καλή τεχνική στην κιθάρα και πολλά ακούσματα. Και ξεκίνησα. Με τι; Ποια είναι η πρώτη ύλη σου, ποια η προσλαμβάνουσα, τι είναι η μουσική; Νεκρός! Δεν ξέρεις τίποτα… Επειδή όμως υπάρχουν οι πρώτες σπίθες, εμφανίζονται στη ζωή σου 4-5 άνθρωποι, που για σένα σημαίνουν πάρα πολλά πράγματα και σου λένε: ξέχασε ό,τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή σου και παρ’ το από το μηδέν. Αν θες να δεις πραγματικά τι είναι η τέχνη, πρέπει να βρεις εσύ που είσαι μουσικός, τη μουσική στη δική σου νότα και όχι στις νότες. Πρέπει να βρεις τη μία, αυτή που θα πεις δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό σε προβληματίζει πολύ φιλοσοφικά και μπαίνεις σε άλλη διαδικασία σκέψης. Έτσι λοιπόν το πήρα ανάποδα. Ξεκίνησα να γράφω μουσική χωρίς να έχω ουσιαστικά γνώσεις σύνθεσης αλλά ανάγκη «πλήνθεσης».

«Να επιβιώσεις μέσα στην κόλαση»
Πώς επιβιώνει κανείς μέσα σε όλον αυτόν τον χαοτικό κόσμο της μουσικής;
            «Άρχισα να γράφω μουσική έχοντας ως αρωγό την αλήθεια. Θα δείξω αυτό που είμαι και αν περάσει, πέρασε. Όπως μου είπε ένας φίλος παραγωγός στον χώρο που ζει και δραστηριοποιείται στην Αμερική: στην ζωή μας υπάρχουν εκατό χιλιάδες ανταγωνιστές σε ότι και αν κάνουμε, που είναι έτοιμοι να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο, για να κάνουν αυτό  που θέλεις εσύ, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις μέσα στην κόλαση, είναι να κάνεις αυτό που είσαι. Το αν περάσει, είναι ένα άλλο  θέμα. Εσύ όμως θα είσαι τίμιος με τον εαυτό σου και θα πεις, μέσα στον ωκεανό που υπάρχουν τα πάντα εγώ θα ακολουθήσω τη δική μου πορεία. Θα σχηματίσω την ταυτότητα μου. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, τι παίζουν οι άλλοι. Σημασία έχει να γίνω αυτό που είμαι.»

Πώς λειτούργησε ο ρόλος των media στην τέχνη; Τα media δεν έβαλαν περισσότερο κόσμο μέσα στην τέχνη;
            «Δυστυχώς χάθηκε το μέτρο. Και όταν λέω ότι χάθηκε το μέτρο, έχει και θετική και αρνητική διάσταση αυτό, είναι δισυπόστατο. Τι εννοώ. Στη μουσική βιομηχανία, μέχρι και τις απαρχές του ίντερνετ, ο τρόπος για να ακούσεις μουσική, ήταν διαφορετικός. Ήταν η κασέτα, το CD και πιο πριν το βινύλιο. Πηγαίνοντας πιο πίσω μόνο το live. Έπρεπε να δεις μπροστά σου την ορχήστρα να παίζει. Από τη στιγμή που βοήθησε η τεχνολογία, άρχισε και η εμπορευματοποίηση της μουσικής. Μέχρι τις απαρχές του διαδικτύου όμως, υπήρχε ένας, σχετικά και πάλι, διαχωρισμός του ενστίκτου από το πατρόν. Γιατί, αν η εταιρεία έπρεπε να πληρώσει εσένα, την κοπή του δίσκου, το μάρκετινγκ κτλ., για κάτι που δεν είναι σίγουρη ότι έχει πραγματικά ποιότητα και θα πουλήσει, δεν θα το έκανε.
Σιγά-σιγά όμως οι εταιρείες άρχισαν να αποκτούν δύναμη, και με τη βοήθεια των media μπορούσαν πλέον να επιβάλουν. Τότε έγινε το ανάποδο. Αυτόν που θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος τον βάζω στα ραδιόφωνα, στην τηλεόραση, στα έντυπα κλπ, γιατί όλα είναι ένας κύκλος, κι εσύ ρωτούσες: ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι που παίζει τώρα; Αυτό! Όχι γιατί είναι απαραίτητα το απόλυτο, που μπορούσε και να είναι, αλλά γιατί υπήρχε ο τρόπος επιβολής του στο κοινό. Έρχεται λοιπόν μια μέρα το ίντερνετ και σε συνδυασμό με τη συμπίεση του ήχου, το mp3, ισοπεδώνει τα πάντα. Και τους μεν και τους δε.
Άρχισε κατευθείαν η ελεύθερη διάδοση. Άρχισαν να γίνονται ανταλλαγές μεταξύ των χρηστών, με αποτέλεσμα να πέφτουν κατακόρυφα οι πωλήσεις και να μην υπάρχει πια η μουσική βιομηχανία με τον τρόπο που υπήρχε. Μουσική βιομηχανία; Κάποτε για να ακούσεις ένα κομμάτι από το Μεξικό, έπρεπε να πας στο Μεξικό ή να σου το φέρει κάποιος από εκεί. Σήμερα μπαίνεις στο ίντερνετ και σου βγάζει μερικά εκατομμύρια καταχωρήσεις. Μετά οι εταιρείες άρχισαν τις κινήσεις πανικού. Μηνύσεις, κλείσιμο ιστότοπων και άλλα όμορφα. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν πια να πολεμήσουν το αναπόφευκτο, συστρατεύτηκαν με αυτό και έτσι γεννήθηκαν οι ψηφιακές κυκλοφορίες και μαζί τους το iTunes, το Spotify κ.α.»

Υπερχρήση της τεχνολογίας
            «Η υπερχρήση της τεχνολογίας, ισοπέδωσε εν μέρει τη μουσική», λέει ο Σταύρος. «Δηλαδή όταν στις αρχές του 1990 άρχισε δειλά ο υπολογιστής να γίνεται εργαλείο ηχογράφησης, έδωσε τη δυνατότητα στον μουσικό να ηχογραφεί σε οικείο χώρο, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψει τεράστια ποσά για να το κάνει σε ένα επαγγελματικό στούντιο ηχογράφησης. Αυτό ήταν μία επανάσταση. Στη συνέχεια όμως η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και η δειγματοληψία μετέτρεψαν τη σύνθεση σε video game.
Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα, εκεί ισοπεδώθηκε η μουσική. O υπολογιστής μπορούσε να κάνει τα πάντα, ακόμα και να σου γράψει μουσική, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν χιλιάδες νέα είδη με υποκατηγορίες. Δεν αφορίζω την τεχνολογία. Είμαι και εγώ χρήστης και μάλιστα αφοσιωμένος. Απλά θεωρώ ότι είναι απλά εργαλεία που σου παρέχουν όλα τα εφόδια για να εξωτερικέψεις τις ιδέες σου.
Είμαστε νομίζω στην εποχή, όπου «ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του» και το συνημίτονο παίρνει την ανιούσα προς τη μονάδα! Οπότε παρακολουθώντας το ρεύμα, βλέπω ότι υπάρχει μια έντονη ανάγκη πειραματισμού στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα.
Αυτό που δεν φοβήθηκα να κάνω, είναι να αφήσω τις μουσικές να μπλεχτούν μεταξύ τους. Σε ένα διαχρονικά διάφανο ταξίδι όμως. Δεν μου αρέσει η φιλοσοφία «κάνω τζαζ και εντάσσω μέσα κάτι παραδοσιακό γιατί είναι avant garde
            «Από την στιγμή που άρχισα να γράφω τα «λάθη» μου, συνειδητοποιούσα ότι έχουν ρυθμούς που οδηγούν σε πολλές ελληνικές παραδοσιακές φόρμες. Χωρίς όμως να έχω ασχοληθεί ουσιαστικά με την παραδοσιακή μουσική, σχεδόν καθόλου. Ήμουν τελείως δυτικομαθής και στον τρόπο σκέψης και στον τρόπο εκτέλεσης. Πιστεύω τελικά ότι το DNA μας έχει κάποιου είδους μνήμη και ότι όντως κουβαλάμε μια γενετική πληροφορία. Δεν γίνεται δηλαδή, να γράφω κάτι και όταν το μεταφράζω να βλέπω ότι τελικά … μετράει ως τσάμικο! Είναι μέσα μας! Τώρα είμαι στην περίοδο που ανακαλύπτω τη μαγεία των παραδοσιακών οργάνων και τα χρησιμοποιώ στις παραγωγές μου κατά κόρον, γιατί νοιώθω ότι πολλές φορές η μελωδία το έχει ανάγκη, αξιώνει να παιχθεί από παραδοσιακό όργανο.»

Οπαδός του metal
            Ο Στ. Τσουμάνης δηλώνει οπαδός του metal, αλλά ξέρει καλά ότι η αρχή έπρεπε να γίνει με τα ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής:         «Είμαι μεγάλος οπαδός του metal. Με metal μεγάλωσα και ευχαριστώ τον Θεό που μ’ έφερε κοντά του. Ευχαριστώ κατ’ αρχήν τους γονείς μου που τα πρώτα μου ακούσματα ήταν Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Μικρούτσικος κτλ, δηλαδή μπήκα κατευθείαν εκεί που έπρεπε στην ελληνική μουσική και ταυτόχρονα πολλή συμφωνική και όπερα. Το έκαναν με σκοπό να με καλλιεργήσουν, αλλά δεν φανταζόντουσαν το μέλλον. Μου έδειξαν τον δρόμο! Μετά, κάπου στα 10, γνώρισα το metal. Με γοήτευσε άμεσα το ότι ενώ ήταν τόσο δωρικό ήταν ταυτόχρονα πολύ πλούσιο συναισθηματικά και ηχητικά, πραγματική ρυθμική έκσταση. Τα metal είναι ένας είδος φοβερά σμιλευμένο, με τόση οργή που εκτονώνει μουσικά όλα τα κρυφά σου ένστικτα. Αφήνω όμως στην άκρη το γούστο και μένω στη φιλοσοφία που κρύβει. Ψάξε το απλό, όχι το απλοϊκό.»

Στον ΙΑΝΟ 23 Μαΐου
Στις 23 Μαΐου, ο Σταύρος Τσουμάνης θα παρουσιάσει στην Αθήνα στον ΙΑΝΟ την «αόρατη ύλη» του, το ακυκλοφόρητο προσωπικό του έργο με τίτλο «invisible matter», ένα κομμάτι από το οποίο έπαιξε με τους WRONG στο διαδικτυακό κανάλι BalconyTV σκαρφαλώνοντας για δυο εβδομάδες στην 1η θέση των charts του καναλιού. Στην παρουσίαση θα συμμετέχουν οι μουσικοί: Αντωνία Τσολάκη – ηλεκτρικό κοντραμπάσο, Θάνος Τσελεμπής – τύμπανα, Στέφανος Σεκέρογλου – βιολί, Νεοκλής Νεοφυτίδης – πιάνο, Χρήστος Τάσιος κρουστά και ο Σταύρος Τσουμάνης – κλασική κιθάρα ενώ στον ήχο θα είναι ο Φώτης Παπαθεοδώρου. Η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από το ianos.gr/radio/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου